Tıkış tıkış otobüste ,sabahın götünde, büroya gidiyorum. Çok sıcak... Her suratta bir sıkıntı; herkes birbirinden tiksinç buna mukabil herkes de birbirinden tiksiniyor. Kulağımda müziğim, ortamdan soyutlamaya çalışıyoruz kendimizi; müziğin dünyası ve benim dünyam… O anda Andy Timmons’ın “farmer sez” parçası başlıyor. Andy’ye kolumu atıyorum, o çalıyor; takmıyor pek beni. Hehehe… Herkesin suratlarına bakıp gülesim geliyor. Bu kadar insan sıkışmışlar bir tarafa doğru gidiyorlar; hayata karışmaya çalışıyorlar. İçimden durumun komikliğine(!) gülüyorum; kıs kıs ve kıs. Müzik tamamen o anki ruh halimi değiştiriyor; her şeyi zixtir etsem şimdilik diyorum.
Bir anda bu gün büroya gitmeyip, gezesim geliyor…….. Büroya varıyorum; Andy Bey’le vedalaşıyoruz.
““Beynimi “icra”ya verip, beynimin “iflas” etmesini bekliyorum “hukuku””
Andy bana götüyle gülüyor…
